Święcenie wianków to zwyczaj związany z tradycją ludową, kiedy na zakończenie oktawy Bożego Ciała święciło się go z przygotowanych polnych kwiatów i ziół, które zawsze odgrywały ważną rolę.
Wianki poświęcone w czasie oktawy Bożego Ciała to symbol ludzkiej pracy, a także darów od Boga, które służą ludziom i wszelkim stworzeniom na ziemi.
Wianuszki powinny być małe jak dłoń. Każdy wianek wykonuje się z innego gatunku rośliny.
Do uwicia wianków używa się np.
- miętę,
- rozchodnik,
- rumianek,
- pokrzywę,
- dziurawiec,
- lipę,
- macierzankę,
- pokrzywę,
- nawrotek,
- kwiat czarnego bzu,
- kopytnik,
- różę,
- piołun,
- chaber,
- koniczynę,
- grzmotnik/rozchodnik,
- dziewannę,
- bratki,
- przestrach,
- jaśmin,
- piwonię,
- niezapominajkę,
- rozmaryn,
- lubczyk,
- podbiał,
- bylicę,
- tymianek,
- bławatek,
- koniczynę.
Po poświęceniu wianuszków przez księdza, zawiesza się je za świętymi obrazami, nad oknami i przy wejściu. Przypomina to dawne zwyczaje, gdyż niegdyś także umieszczano je przy głównym wejściu do domu, nad oknem, w komorze, w izbie przy świętych obrazach.
Wianki przechowuje się w domach przez cały rok. Przypisywane są im cudowne własności. Z racji poświęcenia, nie wolno ich wyrzucać. Po upływie roku należy je spalić i zastąpić nowymi, świeżymi ziołami.
Dziennik Zachodni / Wielki Piątek
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?